محرم آمد و ابر غم بر همه دلها سایه افکن شد. تکیه ها برپا شد تا حسین چند روزی مهمان شهر دلهایمان باشد. محرم، همان که محتشم کاشانی به درستی درباره آن می گوید:

گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست

این رستخیز عام که نامش محرم است

در مناقب خوارزمی از رسولخدا روایت زیبایی آمده است که اگر به دنبال درسی برای زیستنمان باشیم برای محرم امسالمان بس است.

رسولخدا فرمود: "لوکان سخاء رجلا ، لکان حسینا!"

"اگر سخاوت می توانست در انسانی مجسم شود، آن انسان حسین بود و بس."

از بزرگی نقل شده است چنان به بخشندگی امام حسین ایمان داشت که می گفت می دانم آقا، قاتلان خود را می بخشد! لذا در حرم آقا سیدالشهدا دستانش را محکم به مشبک های ضریح گره زده و امام را به جان مادرش سوگند می داد که: آقا جان، هر کس را بخشیدی و شفاعت کردی، باشد ،ببخش، اما تو را به جان مادرت زهرا، دیگر شمر را شفاعت نکن!

مکرر با خود می اندیشم این همه از حسین می گوییم اما سعی نمی کنیم به او شباهتی داشته باشیم .کاش از امام حسین همین صفت را می آموختیم.  

علامه طباطبایی می فرمود: در قیامت اینقدر بازار بخشش گنهکاران به بهانه شرکت در عزای امام حسین گرم است که حتی کتیبه ها و بیرق ها و پرچمهای عزای سیدالشهدا ،گنه کاران را شفاعت می کنند.

از بزرگی شنیدم اهل دل چنان برای کتیبه ها و بیرق ها ی عزای حسینی احترام قائل هستند که به هنگام عبور از برابرشان، سر خم می کنند و به آنها سلام می کنند.

 اعجوبه عرفان و استاد العارفین مرحوم آیت الله العظمی بهجت را بر روی پرچم گنبد مولایم ،حضرت اباالفضل العباس علیه السلام که درکف قبرش نهادند، دفن نمودند.

مرجع بزرگ مرحوم آبت الله العظمی مرعشی نجفی هم وصیت کرده بود دستمال اشک روضه هایش را با و ی در قبر بگذارند.

 کمتر شده است کتیبه و پرچم عزای حسین را ببینم و به نشانه تبرک آن را نبوسم و سر و صورت خود را با آن تبرک نکنم. چه لذتی دارد.

ای حسین ای سرّ عالم هستی ما را بپذیر.

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی!