دیروز یکی از دوستان عرب اهواز، که در دهه 60 با من همکار بود با من تماس گرفت.می گفت چند قسمت سفرنامه امسال مرا به کربلا دیده و پسندیده است و همین او را وادار کرده تلفن مرا از دوستی مشترک بگیرد و از من بخواهد قدری در باره ضرورت مهمان نوازی مردم شهرهای مذهبی – قم و مشهد – با زوار عراقی بیشترسخن گفته شود.

می گفت: یک هفته قبل از اربعین امسال که در نجف به دنبال جایی برای استراحت می گشته ،حدود ساعت یک نیمه شب پیرمردی به سراغ وی و خانواده اش آمده و آنها را با خود به خانه برده است.


از قول آن مرد عراقی می گفت :همسرش به او گفته برو و در اطراف حرم حضرت امیر بایست و زواری را که جا ندارند به خانه بیاور. می گفت: اگر مهمان به خانه نبرم همسرم ناراحت می شود.

دوست اهوازی می گفت: این از رفتار عراقی ها با ما ،آن وقت من پس از بیست سال که امسال با خانواده به مشهد مشرف شدیم، به زحمت جایی را برای اسکان پیدا کردیم که حالت زیر زمین داشت و صاحبش از ما 300 هزار تومان کرایه مطالبه کرد .ما هم که مستاصل بودیم بناچار این کرایه سنگین را برای چنین جای نامناسبی پرداخت کردیم .

ایشان می گفت کل هزینه اقامت یک هفته ای من در عراق با احتساب خورد و خوراک و کرایه 300 هزار تومان شد ،معادل کرایه یک شب در زیر زمینی که....هم در آن نمی خوابید!

درست می گفت.

خود من گاه که به مشهد مشرف می شوم با صحنه های بدی مواجه می شوم .ازخوابیدن عراقی ها در خیابان که به هر دلیل نمی خواهند به هتل بروند و بناچار در محوطه و اطراف فلکه های حرم اتراق می کنند، تا راه ندادن ایرانی ها به آنها در کنار ضریح آنهایی که با شوق این همه راه آمده اند تا برای چند لحظه هم که شده دستشان را به ضریح حضرت رضا برسانند.

کاش تولیت محترم آستان قدس برای اسکان این تعداد زوار عراقی فکری می کرد.

واقعیت این است که بعضی زوار عراقی استطاعت پرداختن کرایه هتل را ندارند. چه مانعی وجود دارد برای اینها زائر سراهایی فقط برای خوابیدن پیش بینی شود.

خود ما امسال در کاظمین ناچار شدیم برای آنکه برای چند ساعت استراحت به هتل نرویم به زیر زمین حرم برویم واز متولیان حرم یک پتو بگیریم و شب را به صبح برسانیم .جالب اینکه درمیان ما زوار عراقی هم بودند.

چندی قبل در فرودگاه تهران ،چند تن از زوار عراقی را دیدم که می خواستند به قم بروند. راننده های مسافرکش شخصی مدام دراطرافشان پرسه می زدند وکرایه های عجیب وغریب پیشنهاد می دادند ولی آنها تن به زبل بازی اینها نمی دادند .معلوم بود نرخ کرایه ها را می دانستند و با اعلام کرایه واقعی به راننده ها جواب رد می دادند .

 با یکی از آنها سر صحبت را گشودم، از من خواست کرایه اصلی را به راننده تذکر بدهم .دادم، ولی بیفایده بود و زائرعراقی در بهت و حیرت فرو رفت که چرا راننده به حق خود راضی نیست!

وقتی به چهره متعجب زوار عراقی نسبت به رفتار این ایرانی ها باخود می نگریستم حس بدی به من دست می داد.تاسف می خوردم که چرا هیچ کس نیست جلوی این تخریب وجهه ایرانی ها را توسط چند نفر راننده که فقط به منافع شخصی خود فکر می کنند بگیرد.

دوست اهوازی من حرف درستی زد و گفت می ترسم این نوع رفتار ما درمشهد و قم با عراقیها باعث شود آنها دست از روحیه مهمان نوازی خود بردارند.

به او گفتم در ذات عراقیها و عربها مهمان نوازی هست و آنها حتما از این خصلت پسندیده خود دست بر نمی دارند، اما به هرحال آدمیزاد اهل مقایسه است و این رفتار بعضی ازما ایرانیها با آنها به تدریج تاثیر منفی خود را خواهد گذاشت و این جای نگرانی دارد.

به دوستم قول دادم این مطلب را بنویسم و با اینکه امروز به دلیل سرماخوردگی در منزل مانده و به مجمع نرفته ام به وعده ام عمل کردم و این نوشته را نوشتم. امید که به کسانی که باید برسد برسد .