وب سایت غلامعلی رجائی

یا سکینه(س)

در کنار نعش تو ما را زدند                                    سیلی بر رخساره گلها زدند

گریه می کردیم، ما را می زدند                            عمه ام را بیش از ما می زدند

خنده می کردند وسیلی می زدند                        پنجه بر رخسار نیلی می زدند

در کنار کشتگانی روی هم                                  بود دامنها همه پرزاشک غم

دربرطفلان زاری بینوا                                         کشته ها را بود سر از تن جدا

آتش کین در حرم افروختند                                   آنچه باقی بود از ما سوختند

شعله ها تا که زبانه می گرفت                             خیمه ،عمو را بهانه می گرفت

 کشته ات  بر خاک غم افتاده بود                          برسرنیزه سرت بنشسته بود

دیدی از نی ضرب سیلی ای پدر ؟                         گلرخانت چهره نیلی ای پدر؟

 دیدی از نی آتش افروخته؟                                  دیدی ازنی خیمه گاهت سوخته؟ 

دیدی از نی حال عمه چون بود                             دست او دربند خصم دون بود؟

دیدی از نی عمه را چون می زدند                         زخمه برچان ودلی خون می زدند؟

دیدی از نی بی کسی خواهرت                            دیدی بر لب آه و آه دخترت؟

دیدی از نی  برغمویی پاره مشک                         دامن اهل خیامت غرق اشک؟

دیدی از نی لحظه های بی کسی                         مُردم ازهجران، از این دلواپسی

                                      یا زینب الکبری (س)

جزنام تو بر زبان من نیست                           ازغصه دگر توان من نیست

تا یاد تو درخاطرمن هست                            جزاشک به دیدگان من نیست

جزآه جگرسوز وشرر زا                                  از داغ تو برلبان من نیست

ای جان به نی نشسته ،بنگر                        جز آتش غم به جان من نیست

خم گشته ی داغ ،هیچ قدی                         جز قد خم وکمان من نیست

هرجا که روم، زتو نشانم                              دیگرخبرازنشان من نیست

خشک است دگر گلشن امید                        یک غنچه به گلستان من نیست

بین فارغ از این فراق جانسوز                         یک دم ، روز وشبان من نیبست

برخیز وببین ز دشت تاعرش                          جزناله وجز فغان من نیست

با یاد تو به کوفه می روم من                        هرچند زغم توان من نیست

یک لحظه  ببین زغصه  تو                             آرام و جدا روان من نیست

                                        یا زینب الکبری (س)

برد، آرام از دلم آرام دل                                 گشت پرخون ازفراقش جام دل

چیزی ازغم مانده است در سینه ام                که براومشکل نهادن نام دل

 می نشد افسوس بیش ازاین مجال               از رخ جانان بگیرم کام دل

 بعد ازاین با غم سر و کار من است                چون به سرآمد دگرایام دل

هجراو صبر و قرارم برده است                         کاش گردد مرغ هجرش رام دل

می شوم بیخود زخود گرطایر                         یاد او پرگسترد بر بام دل

                                          یا زینب الکبری (س)

 اگرکه جان من برلب دراینجاست                               تمام هستی زینب دراینجاست

 ندانم کیستم دیگرپس ازاو                                       زغصه چیستم دیگرپس از او

خدایا برزمین افتاده اینجا                                          تمام حاصل من، جان زهرا

 حسین آنکه بود ،خون سجده گاهش                         نسیم باد بوسد روی ماهش

حسین،آنکه زد ه برمنبرنی                                       ز خُم عشق حق جام پیاپی

حسین، آنکه بقا را در فنا دید                                    منای عشق را کرببلا دید

حسین ،آنکه خدا شد خونبهایش                               به پا درعرش حق گشته عزایش

 حسین آنکه به رویش آب ببستند                              همان که حرمت او را شکستند

همان که ازعطش چشمش نمی دید                          همان که آسمان را دود می دید

همان که خون، تنش را شستشو داد                         همان که حق، خلودش را به او داد

 همان که وارث پیغمبران بود                                     همان که کوفیان را میهمان بود

همان که میزبانش قاتلش شد                                  غم دنیا تمامی حاصلش شد

همان که بر تن او اسب راندند                                  همان که تیغ برحلقش کشاندند

همان که پیکرش عریان نمودند                                 زنعش بی سرش جامه ربودند

همان که زخم های او فزون بود                                کفن خاک تن وغسلش زخون بود

همان که بند ازبندش جدا شد                                 سرببریده اش را نیزه جا شد

همان که پیکرش پر بود ازتیر                                    تنش آکنده بود از زخم شمشیر

همان که اهل بیتش خوارکردند                                اسیرکوچه و بازارکردند

منم زینب ،اسیردشمنانش                                     پناه اهل بیت نیمه جانش

منم آنکه علی را زینت استم                                   منم آنکه عدوبسته است دستم

منم آنکه خدای رنج و دردم                                      منم آنکه زعشقم بر نگردم

حسین عشق من وایمان من هست                         حسین جان من وجانان من هست

ز روی نی شنو خواهر سلامم                                   نما تکمیل بر عالم پیامم

نما تکمیل با صبرت قیامم                                     سلام ای وارث پهلو شکسته

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

تویی زهرای ثانی زینب  من                                 سفیرم برجهانی زینب من

اسیر کوفیانی  زینب من                                      می روی کوفه توبا طفلان خسته

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ز نی اشک تو رادر دیده دیدم                              تویی خواهر درایین نهضت امیدم

همانند تو در عالم ندیدم                                     غم تنهایی ات بر ذل نشسته

----------------------------------------------------------------------------------------------------

پس از من کوفیان را هم نشینی                            پس از من با غم وغصه قرینی

اگر چه بی کس وغرقاب آهی                            اگر چه تو به نیزه غرق نگاهی

تو بعد از من  یتیمان را پناهی                           که غم بنیادشان ازهم گسسته

----------------------------------------------------------------------------------------------------

بگو مقتول تیغ ظالمینم                                     بگو من کشته مظلوم دینم

بگو این قوم مهمانم نمودند                              ولیکن تیغ بر رویم گشودند

ز جسم بی سرم جامه ربودند                           دل من از غم اکبر نرسته

-------------------------------------------------------------------------------------------------------